غزل های حافظ شیرازی

 غزل

مژده اى دل كه مسیحا نفسى مى‏آید                  كه ز انفاس خوشش بوى كسى مى‏آید

ز غم هجر مكن ناله و فریاد كه من               زده‏ام فالى و فریاد رسى مى‏آید

از آتش وادى ایمن نه من خرم و بس            موسى آنجا بامید قبسى مى‏آید

هیچكس نیست كه در كوى تواش كارى نیست            هر كسى آنجا بطریق هوسى مى‏آید

كس ندانست كه منزلگه معشوق كجاست             اینقدر هست كه بانگ جرسى مى‏آید

جرعه‏اى ده كه به میخانه ارباب كرم             هر حریفى ز پى ملتمسى مى‏آید

دوست را گر سر پرسیدن بیمار غمست             گو بران خوش كه هنوزش نفسى مى‏آید

خبر بلبل این باغ بپرسید كه من             ناله‏اى مى‏شنوم كز قفسى مى‏آید

یار دارد سر صید دل حافظ یاران             شاهبازى به شكار مگسى مى‏آید

غزل

بیا كه رایت منصور پادشاه رسید                  نوید فتح و بشارت به مهر و ماه رسید

جمال بخت ز روى ظفر نقاب انداخت             كمال عدل به فریاد داد خواه رسید

سپهر دور خوش اكنون زند كه ماه آمد              جهان به كام اكنون رسد كه شاه رسید

ز قاطعان طریق این زمان شوند ایمن              قوافل دل و دانش كه مرد راه رسید

عزیز مصر بر غم برادران غیور                      ز قعر چاه بر آمد باوج ماه رسید

كجاست صوفى دجال چشم ملحد شكل              بگو بسوز كه مهدى دین پناه رسید

صبا بگو كه چها بر سرم در این غم عشق         ز آتش دل سوزان و برق آه رسید

ز شوق روى تو جانا بر این اسیر فراق              همان رسید كز آتش به برگ كاه رسید

مرو بخواب كه حافظ ببارگاه قبول              ز ورد نیم شب و درس صبحگاه رسید

یكى به سكه صاحب عیار ما نرسد

به حسن خلق و وفا كس به یار ما نرسد              تو را در این سخن انكار كار ما نرسد

 اگر چه حسن فروشان به جلوه آمده‏اند                  كسى به حسن و ملاحت‏به یار ما نرسد

بحق صحبت دیرین كه هیچ محرم راز                  بیار یك جهت‏حق گذار ما نرسد

هزار نقد به بازار كائنات آرند                            یكى به سكه صاحب عیار ما نرسد

دریغ قافله عمر كانچنان رفتند                         كه گردشان به هواى دیار ما نرسد

هزار نقش برآید ز كلك صنع و یكى              به دلپذیرى نقش نگار ما نرسد

دلا ز طعن حسودان برنج و ایمن باش             كه بد به خاطر امیدوار ما نرسد

چنان بزى كه اگر خاك ره شوى كس را             غبار خاطرى از رهگذار ما نرسد

آخرین امام شیعیان در پانزدهم ماه شعبان 255 ق، علی رغم مراقبت های ویژه مأموران حکومت عباسی، در خانه امام عسکری علیه السلام چشم به جهان گشودند. تولد مخفیانه آن حضرت بی شباهت به تولد حضرت موسی علیه السلام و حضرت ابراهیم خلیل علیه السلام نیست.

زندگينامه امام زمان، حضرت مهدي (ع)

نام: محمد بن الحسن
كنيه: ابوالقاسم
امام زمان حضرت مهدی (عج) هم نام و هم كنيه حضرت پيامبر اكرم(ص) است. در روايات آمده است كه شايسته نيست آن حضرت را با نام و كنيه، اسم ببرند تا آن گاه كه خداوند به ظهورش زمين را مزيّن و دولتش را ظاهر گرداند.

القاب امام زمان حضرت مهدی (عج):

مهدى، خاتم، منتظر، حجت، صاحب الامر، صاحب الزمان، قائم و خلف صالح.
شيعيان در دوران غيبت صغرى ايشان را «ناحيه مقدسه» لقب داده بودند. در برخى منابع بيش از 180 لقب براى امام زمان(ع) بيان شده است.

ولادت امام زمان حضرت مهدی (عج):

وی یگانه فرزند امام عسکری علیه السلام یازدهمین امام شیعیان است. امام زمان حضرت مهدی (عج) در سحرگاه نیمه شعبان 255 ق در سامرّا چشم به جهان گشود و پس از پنج سال زندگی تحت سرپرستی پدر، و مادر بزرگوارشان نرجس خاتون، در سال 260 ق به دنبال شهادت حضرت عسکری علیه السلام ـ همچون حضرت عیسی علیه السلام و حضرت یحیی علیه السلام که در سنین کودکی عهده دار نبوّت شده بودند ـ در پنج سالگی منصب امامت شیعیان را عهده دار شدند. آن بزرگوار پس از سپری شدن دوران غیبت با تشکیل حکومت عدل جهانی احکام الهی را در سرتاسر زمین حاکمیت خواهد بخشید.

آخرین امام شیعیان در پانزدهم ماه شعبان 255 ق، علی رغم مراقبت های ویژه مأموران حکومت عباسی، در خانه امام عسکری علیه السلام چشم به جهان گشودند. تولد مخفیانه آن حضرت بی شباهت به تولد حضرت موسی علیه السلام و حضرت ابراهیم خلیل علیه السلام نیست. همان گونه که این دو پیامبر بزرگ الهی تحت شدیدترین تدابیر امنیتی فرعونیان و نمرودیان به اراده خداوند و به سلامت در کنار کاخ فرعون و نمرود متولّد شدند، حضرت مهدی(عج) نیز در حالی که جاسوسان و مأموران خلیفه عباسی تمام وقایع خانه امام یازدهم علیه السلام را زیر نظر داشتند، در کمال امنیت و بدون آن که دشمنان بویی ببرند، در سحرگاه روز جمعه نیمه شعبان قدم به جهان هستی گذاشتند.

از خنگوله ميپرسن تعطيلات كجا رفتي؟ ميگه واللا امام رضا طلبيد رفتيم شمال!!           

  از خنگوله ميپرسن بنفش چه رنگيه؟ ميگه: قرمز ديدي؟! آبيش!

خنگوله دنبال دزد ميكنه، از دزده جلو ميزنه!

خنگوله ميره مسابقه بيست سوالي،  رفقاش از پشت‌صحنه بهش ميرسونن كه: جواب برج ايفله،  فقط تو  زود نگو كه ضايع شه. خلاصه مسابقه شروع ميشه، خنگوله ميپرسه: تو جيب جا ميگيره؟ ميگن: نه. خنگوله ميگه: …ها! پس حتماٌ برج ايفله!

خنگوله سوار آسانسور ميشه، ميبينه نوشته‌: ظرفيت 12 نفر. باخودش ميگه: عجب بدبختيه‌ها! حالا 11 نفر ديگه از كجا بيارم؟!

خنگوله داشته خاطره تعريف ميكرده، ميگه: ما سال چهل و نه با دو نفر دعوامون شد، ‌البته سال چهل و نه دو نفر خيلي بود!!!